اولین ماجرا مربوط به دیوار کشیدن در سلف دانشکده بود که البته در آخرای ترم خوشحال شدم که رئیس جدید آنقدر انعطاف دارد که بالاخره دیوار را برداشت اما حالا از دوستانم که در دانشکده مشغول تحصیل هستند چیزهایی می شنوم که واقعا متعجبم می کند.
من دانشکده خبر را خیلی دوست داشتم. فکر می کنم یکی از فعال ترین محیط های دانشگاهی بود چون بیشتر بچه ها خبرنگار بودند و هر اتفاق کوچک و بزرگ در دانشکده، خبر می شد. یادم هست در موضوع زمزمه های انحلال دانشکده در دوران ریاست جمهوری خاتمی بچه های دانشکده در یکی از برنامه های ریاست جمهوری این سوال را از خاتمی می پرسند و همین حساسیت ها تاثیر خودش را گذاشت و دانشکده قدرت بیشتری گرفت.
اما الان هر روز خبرهای ناامید کننده ای از دانشکده می شنوم و افسوس می خورم.
آخرین خبر درباره نحوه گزینش دانشجویان ترم جدید دانشکده بود که در وبلاگ خانم خلعتبری درباره اش خواندم.به نظرم اگر این موضوع صحت داشته باشد باید پیگیری کرد (تا هرجایی که امکان دارد) تا حق خوری نشود.
بهترین دوران دانشکده زمان ریاست دکتر احمدی افزادی بود که گویا خون تازه ای به رگ های دانشکده تزریق شد.شاید دکتر ما را بد عادت کرد. در اتاق او همیشه بر روی خبرنگارها باز بود و او اکثر مواقع ناهارش را در سلف همراه با دانشجویان می خورد و در زمان ناهار درباره همه چیز حرف می زدیم.
نشریه های دانشکده در زمان دکتر در حال شکوفایی بود که پاتوغ یکی از آنها بود اما آنقدر دوران مدیریت دکتر احمدی کوتاه بود که خیلی از طرح ها بعد از رفتن ایشان به سرانجام نرسید.
من فقط باید اظهار امیدواری بکنم تا زودتر این شرایط بد سپری شود.
پی نوشت:(برخی از نوشته های دانشجویان فعلی دانشکده)
پرچم های پیشنهادی سران دانشکده خبر برای امریکا و اسراییل!
افتتاح نمایشگاه عکس عاشورای دانشجویان دانشکده خبر(سلف گالری دانشکده)
۱ نظر:
من كه هر كاري مي تونستم كردم ديگه واقعا موندم چه بايد كرد هر چند كه حالا ديگه بران اهميتي نداره . . . .
ارسال یک نظر